����� ��� ������������ �� ����� ���� ������

��� ��������� �������

Οι Ν�μοι εφαρμ�ζονται �ταν ισχ�ει η μ�α, �/και οι δ�ο απ� τις ακ�λουθες προ�ποθ�σεις :  

(1)   �ταν η εφαρμογ� τους συνιστ� ελε�θερη, συνειδητ� και �κθυμη επιλογ� �λων των πολιτ�ν·  των αρχ�μενων και, πρωτ�στως, των αρχ�ντων[1] πολιτ�ν.      

(2)   �ταν η εφαρμογ� τους συνιστ� εξαναγκασμ�νη απ� την ισχ� του κρ�τους υποχρ�ωση· �ταν δηλαδ�, οι παραβ�τες των Ν�μων τιμωρο�νται με τις �διες διαδικασ�ες και τις �διες  ποιν�ς, ε�τε ε�ναι αρχ�μενοι, ε�τε ε�ναι �ρχοντες.

Βασικ� στοιχε�ο για την εδρα�ωση και την αποτελεσματικ�τητα των παραπ�νω δ�ο προ�ποθ�σεων αποτελε� η καθολικ� και χωρ�ς διακρ�σεις εφαρμογ� των Ν�μων. Αν αυτ� το στοιχε�ο δεν υπ�ρχει, τ�τε η εφαρμογ� των  Ν�μων χωλα�νει, ε�τε ε�ναι αποτ�λεσμα ελε�θερης, ε�τε εξαναγκασμ�νης απ� την κρατικ� β�α επιλογ�ς.   

Για ευν�ητους λ�γους, η εφαρμογ� των Ν�μων στην πρ�ξη πραγματοποιε�ται με μικτ� τρ�πο· τ�σο με ελε�θερη �σο και με εξαναγκασμ�νη επιλογ�.  

Η εξαναγκασμ�νη �μως εφαρμογ� των Ν�μων ταυτ�ζεται με �σκηση  β�ας απ� το κρ�τος. Αυτ� η β�α ονομ�σθηκε απ� φιλοσ�φους και κοινωνιολ�γους «ν�μιμη β�α» και αποτελε� �να απ� τα βασικ�τερα, αλλ� και τα πιο αμφιλεγ�μενα γνωρ�σματα του Κρ�τους. Κ�ποιοι μ�λιστα �φτασαν να ορ�ζουν το Κρ�τος σαν «το φορ�α που �χει το ηθικ� και θεσμικ� δικα�ωμα �σκησης ν�μιμης  β�ας». Και κ�ποιοι �λλοι σαν  «το μονοπ�λιο της β�ας.»

Τυπικ� η �σκηση  ν�μιμης β�ας θεωρε�ται δικαιολογημ�νη �ταν �χει σαν στ�χο την εφαρμογ� των Ν�μων, ουσιαστικ� �μως �ταν �χει σαν στ�χο την υπηρ�τηση των αξι�ν της δικαιοσ�νης και της ισ�τητας των πολιτ�ν· την χωρ�ς διακρ�σεις προστασ�α των πολιτ�ν.

Προστατε�ουν �μως π�ντοτε οι Ν�μοι τους πολ�τες ;

Η �σκηση ν�μιμης β�ας αποβλ�πει π�ντοτε στην προστασ�α �λων των πολιτ�ν· των αρχ�μενων  και αρχ�ντων πολιτ�ν ;

Μ�πως η �σκηση β�ας προστατε�ει, σε κ�ποιες τουλ�χιστον περιπτ�σεις, μ�νο αυτο�ς που στην ουσ�α δημιουργο�ν τους Ν�μους, δηλαδ� τους σημερινο�ς «ουσιαστικο�ς �ρχοντες»;

Αποτελε� γενικ� διαπ�στωση �τι στη Χ�ρα μας ο�τε ελε�θερη, ο�τε εξαναγκασμ�νη εφαρμογ� των Ν�μων υπ�ρχει. Αιτ�α αυτο� του φαινομ�νου ε�ναι �τι η πλειον�τητα των πολιτ�ν πιστε�ει πως οι Ν�μοι δεν υπηρετο�ν τα συμφ�ροντα των πολλ�ν, και �τι η εφαρμογ� τους γ�νεται με διακρ�σεις· �λλη εφαρμογ� γ�νεται για τους αρχ�μενους και �λλη για τους ουσιαστικ� �ρχοντες. Βαθ�τερη �μως αιτ�α της μη εφαρμογ�ς των ν�μων ε�ναι τα εγγεν� χαρακτηριστικ� του πολιτικο� συστ�ματος. Αυτ� ε�ναι που δημιουργο�ν και συντηρο�ν αυτ�ν  την κατ�σταση.

Πρ�γματι, σ�μφωνα με τις αρχ�ς και τις πρακτικ�ς της σημεριν�ς Αντιπροσωπευτικ�ς Δημοκρατ�ας η κυβ�ρνηση της Χ�ρας ασκε�ται απ� τους εκλεγμ�νους αντιπροσ�πους των πολιτ�ν, που �χουν το θεσμικ� δικα�ωμα να αποφασ�ζουν ν�μους χωρ�ς καμι� ουσιαστικ� συμμετοχ� των πολιτ�ν.

Στη σημεριν�  δημοκρατ�α μας, η δημιουργ�α των ν�μων θεσμικ� αν�κει στην αρμοδι�τητα των εκλεγμ�νων αντιπροσ�πων/βουλευτ�ν,  των οπο�ων �μως η εκλογ� ισχυρ� εξαρτ�ται απ� τον αρχηγ� του κ�μματος. Στα πλα�σια αυτ�ς και πολλ�ν �λλων παρ�μοιων πρακτικ�ν �/και θεσμ�ν, η δημιουργ�α  των ν�μων μετεξελ�χθηκε σε ουσιαστικ� – �χι θεσμικ� - αρμοδι�τητα του αρχηγο� του κ�μματος της πλειοψηφ�ας, του πρωθυπουργο�.  

Με τ�τοια χαρακτηριστικ� του συστ�ματος, η προσδοκ�α δημιουργ�ας Ν�μων καθολικ�ς προστασ�ας και εφαρμογ�ς, νομοτελειακ� �χει μικρ� πιθαν�τητα. �χει μικρ� πιθαν�τητα, γιατ� απαιτε� την υπ�ρβαση του φυσικο� και λογικο� Αξι�ματος, σ�μφωνα με το οπο�ο,  « Ο Δημιουργ�ς υπ�ρκειται των Δημιουργημ�των του».(Δημιουργ�ς = Βουλευτ�ς πλειοψηφ�ας,  Δημιο�ργημα = Ν�μοι).

Για να ε�ναι οι Ν�μοι υπερ�νω των δημιουργ�ν τους, πρ�πει � να εγκρ�νονται απ� τους πολ�τες, �, επειδ� αυτ� �χει δυσκολ�ες, να επ�γονται και να περιορ�ζονται απ� βασικ�ς αποφ�σεις των πολιτ�ν. Σε αυτ� την περ�πτωση η ισχ�ς του δημιουργο� των Ν�μων διαχ�εται στο σ�νολο των πολιτ�ν και οι πιθαν�τητες για αποφ�σεις με ιδιοτ�λεια και  διακρ�σεις ελαχιστοποιο�νται, εν� παρ�λληλα μεγιστοποιε�ται η ελε�θερη και �κθυμη αποδοχ� των Ν�μων.  

Απ� τα προηγο�μενα προκ�πτει �τι η πραγματικ� α�τια για την οπο�α σ�μερα δεν κυβερν�νε οι ν�μοι αλλ� οι �νθρωποι, βρ�σκεται  στα εγγεν� χαρακτηριστικ� του πολιτε�ματος και �χι  στα προσωπικ� χαρακτηριστικ� των αρχ�ντων και αρχομ�νων πολιτ�ν. Με τα �δια χαρακτηριστικ� πολιτε�ματος θα υπ�ρχουν τα �δια αποτελ�σματα, ανεξ�ρτητα απ� τις πνευματικ�ς και ηθικ�ς δυν�μεις των αντιπροσ�πων που θα εκλ�γουμε. Και κ�τι ακ�μη. Τυχ�ν εκλεγμ�νοι αντιπρ�σωποι, με πνευματικ� και ηθικ� χαρακτηριστικ� ασ�μβατα με αυτ� του συστ�ματος, θα ακυρ�νονται και θα απορρ�πτονται απ� το σ�στημα. 

Στο πολ�τευμα της αυθεντικ�ς, της αρχαιοελληνικ�ς Δημοκρατ�ας, πραγματικ�ς κυβερν�της ε�ναι ο Ν�μος και �χι ο �νθρωπος.

Να τι γρ�φει για το θ�μα αυτ� ο Ηρ�δοτος στο Η  βιβλ�ο του. Το αντιγρ�φουμε απ�  βιβλ�ο[2] της μεγ�λης  Ελλην�στριας και Ουμαν�στριας, της αε�μνηστης μεγ�λης Ελλην�δας εκ Γαλλ�ας, Jacqueline De Romilly :

…Ο βασιλι�ς Ξ�ρξης αναρωτι�ται πως μπορο�ν οι �λληνες να αντισταθο�ν στον τερ�στιο στρατ� του.  �νας Σπαρτι�της που βρ�σκεται κοντ� του, του δ�νει μ�α εκπληκτικ� απ�ντηση. Ο βασιλι�ς ρωτ� λοιπ�ν: «Πως θα μπορ�σει να αντισταθε� αυτ�ς ο μικρ�ς λα�ς; Δεν �χουν �ναν αρχηγ� ο οπο�ος, �πως εγ�, μπορε� να κ�νει τους ανθρ�πους να υπακο�σουν χτυπ�ντας τους, χρησιμοποι�ντας τη β�α». Και ο Σπαρτι�της απαντ�: «Επειδ� �χουν �ναν αρχηγ� τον οπο�ον τρ�μουν ακ�μη περισσ�τερο απ’ �τι τρ�μουν εσ�να οι υποτελε�ς σου. Ο Αρχηγ�ς αυτ�ς ε�ναι ο Ν�μος»

Σ�μερα η απ�ντηση αυτ� μπορε� να ξαφνι�ζει. Περιγρ�φει �να καθεστ�ς, αντ�θετο με την τυρανν�δα �που η κυριαρχ�α ασκε�ται μ�σω του ν�μου και �χι απ� �ναν �νδρα…..Η Αθ�να �πρεπε να επιμε�νει σε αυτ� την ιδ�α του ν�μου σε αντ�θεση με την τυρανν�δα. Και ο Ευριπ�δης διακηρ�ττει στις Ικ�τιδες �τι για �να τ�ραννο…,« Ο ν�μος, ε�ναι η θ�ληση του»…

Στη σημεριν� αντιπροσωπευτικ� δημοκρατ�ας μας, οι πολ�τες γνωρ�ζουν και βι�νουν το πως δημιουργο�νται και πως εφαρμ�ζονται οι Ν�μοι.

Γνωρ�ζουν την ασυλ�α που �χουν οι βουλευτ�ς κι οι «ουσιαστικο� �ρχοντες».

Γνωρ�ζουν π�σο μει�θηκαν, για την αντιμετ�πιση της οικονομικ�ς κρ�σης,  οι δαπ�νες: Στους Βουλευτ�ς, στη Βουλ�, στις επιδοτ�σεις των πολιτικ�ν κομμ�των, στα μ�λη και στενο�ς συνεργ�τες/συμβο�λους της Κυβ�ρνησης, και π�σο στους αρχ�μενους απλο�ς πολ�τες (συνταξιο�χους, μισθωτο�ς, εργ�τες).

Αυτ� η γν�ση και η εμπειρ�α ε�ναι που με φυσικ� νομοτ�λεια διαμορφ�νει  την εκτ�μηση και τον σεβασμ� των πολιτ�ν προς τους Ν�μους.

Τα παραπ�νω στοιχε�α αποτελο�ν μ�α σαφ� απ�ντηση στο ερ�τημα «Γιατ� δεν εφαρμ�ζονται οι ν�μοι στην Ελλ�δα» και ακ�μη εξηγο�ν, αν δεν δικαιολογο�ν, κ�ποιες ακρα�ες απ�ψεις �τι με τις υπ�ρχουσες συνθ�κες οι πολ�τες �χουν υποχρ�ωση να μην εφαρμ�ζουν τους ν�μους.

Η τελευτα�α �μως �ποψη δεν ε�ναι λ�ση γιατ� αν εφαρμοσθε�, θα οδηγηθο�με, με βεβαι�τητα,  στο Χ�ος και στο Θ�νατο των κοινωνι�ν.

Για να αντιμετωπιστε� αυτ�ς ο ορατ�ς και μεγ�λος κ�νδυνος, �νας μ�νο τρ�πος υπ�ρχει: Να ξαναγ�νει ο Ν�μος Κυβερν�της των πολιτ�ν.

Να ξαναγυρ�σουμε στις αρχ�ς της αρχαιοελληνικ�ς Δημοκρατ�α, που προφαν�ς θα προσαρμοσθο�ν στα κοινωνικ�, οικονομικ� και τεχνολογικ� δεδομ�να του 21^ου αι�να.

Η ν�α ψηφιακ� τεχνολογ�α αποτελε� ευκαιρ�α και �χημα για μ�α τ�τοια αλλαγ�.

Μακ�ρι οι πολ�τες, οι πολιτικο� και οι πνευματικο� ηγ�τες να πιστ�ψουν στη σκοπιμ�τητα και εφικτ�τητα αυτ�ς της αλλαγ�ς.

Μακ�ρι οι φανταστικ�ς δυνατ�τητες της ν�ας τεχνολογ�ας να χρησιμοποιηθο�ν για την ορθολογικ� συμμετοχ� των πολιτ�ν στην  �σκηση της εξουσ�ας και να μη χρησιμοποιηθο�ν για την �σκηση της εξουσ�ας απ� «φωτισμ�νους ηγ�τες - μεγ�λους αδελφο�ς».