Digital Direct Democracy
   
e-mail
-
�������
-
 
- -
  -��������� ����� | ���������
 
     
-  

�� ������ ��� �����

��� ������� ������������

 

Κρ�τος

Στη σημεριν� εποχ� που λ�γω των συνθηκ�ν καταστροφικ�ς κρ�σης �χει αναζωπυρωθε� το ζ�τημα της εφαρμογ�ς των ν�μων τ�σο εθνικ� �σο και παγκ�σμια, θα �ταν χρ�σιμη μια αν�λυση της �ννοιας � του πνε�ματος του ν�μου, που αρχικ� μπορε� να φα�νεται θεωρητικ�, αλλ� ε�ναι θεμελι�δους σημασ�ας, γιατ� απ� την ανθρ�πινη καταν�ηση ε�ναι που ξεκιν�νε �λα τα εγχειρ�ματα βελτ�ωσης στην ανθρ�πινη ζω�. Οι στρεβλ�σεις ε�ναι αυτ� στα οπο�α οι �νθρωποι λ�γω αδρ�νειας � �γνοιας � ιδιοτ�λειας  επιτρ�πουν να υπ�ρχουν και να ελ�γχουν το σ�νολο της ζω�ς τους.

Μ�χρι σ�μερα η κυρ�αρχη αντ�ληψη για τον ν�μο ε�ναι �τι ο ν�μος επιβ�λλει μ�σω τιμωρ�ας � διαφ�ρων ρυθμ�σεων την τ�ρηση της αναγκα�ας για την �παρξη κοινων�ας τ�ξης. Θα σταθο�με στο στοιχε�ο της επιβολ�ς και θα παραμερ�σουμε το πλ�θος των �λλων στοιχε�ων που σχετ�ζονται με τον ν�μο.

Ν�μος και Δικαιοσ�νη

Η δικαιοσ�νη ως ιδεατ� πα�ζει μικρ�τερο ρ�λο και επιπλ�ον ε�ναι τελε�ως εξαφανισμ�νη απ� το διεθν�ς προσκ�νιο �που η δ�ναμη πα�ζει τον κυρ�αρχο ρ�λο. Ο υπαρκτ�ς ν�μος και η δικαιοσ�νη δεν συμπ�πτουν κατ’ αν�γκην. Ουσιαστικ� το ε�δος του ν�μου, το περιεχ�μεν� του, εξαρτ�ται απ� την κυριαρχο�σα δ�ναμη που τον επιβ�λλει � απ� τις υπ�ρχουσες ισορροπ�ες παρ�γοντας των οπο�ων ε�ναι και η δυνατ�τητα της κοινων�ας για ανταπ�κριση � αντ�θεση της συνε�δησ�ς της προς αυτ�ν. Αν ο ν�μος ευνοε� ομ�δες � �τομα ισχυρ� εν�ντια στο κοιν� καλ� (το οπο�ο β�βαια προσδιορ�ζεται τρομερ� δ�σκολα, και β�βαια δεν �χει σχ�ση απλ�ς με μια κοιν� συμφων�α), τ�τε �χουμε ως ν�μο το κοιν�ς αποκαλο�μενο «δ�καιο του ισχυρο�», πρ�γμα �μως που θα μπορο�σε υπ� �ρους να ισχ�ει και στη λειτουργ�α μιας ισχυρ�ς πλειον�τητας απ�ναντι σε μειον�τητες � ακ�μη και εκ μ�ρους της κοινων�ας απ�ναντι στο φυσικ� περιβ�λλον. �που λειτουργε� η δ�ναμη ανεξ�ρτητα απ� το ιδανικ� της δικαιοσ�νης �χουμε το δ�καιο του ισχυρο�. Δηλαδ�, σε τελικ� αν�λυση, ο υπαρκτ�ς ν�μος λειτουργε� με διακ�μανση αν�μεσα στη δ�ναμη και  τη δικαιοσ�νη και μπορε� να ε�ναι τ�σο �κφραση της ωμ�ς δ�ναμης �σο και της δικαιοσ�νης. Ωστ�σο, απ� �ποψη τεχνικ�, ο ν�μος ως προερχ�μενος απ� το κρ�τος � απ� μια υπ�ρτερη διοικητικ� αρχ�, ανεξαρτ�τως συγκεκριμ�νης προ�λευσης και ηθικο� χαρακτ�ρα, εφαρμ�ζεται μ�σω δυναμικ�ς επιβολ�ς και αυτ� ε�ναι το κεντρικ� σημε�ο στο οπο�ο θα σταθο�με.

Οι δυτικ�ς κοινων�ες ε�χαν φθ�σει μετ� απ� ορισμ�να ιστορικ� ορ�σημα �πως τη Μ�γκνα Κ�ρτα και τη Γαλλικ� Επαν�σταση, αλλ� και μετ� απ� την εμπειρ�α των δ�ο παγκ�σμιων πολ�μων του 20ο� αι�να, στη θεωρητικ� αποδοχ� ορισμ�νων αρχ�ν του κοινο� καλο� �πως ε�ναι η δι�κριση των εξουσι�ν που διασφαλ�ζει τη δημοκρατ�α, η ανθρ�πινη αξιοπρ�πεια που διασφαλ�ζει την αξ�α του υποκειμ�νου κ.�. Το πρ�βλημα �μως που αναδ�θηκε ακ�μη και στις θεσμικ� προχωρημ�νες δυτικ�ς κοινων�ες ε�ναι �τι υπ�ρχει δι�σταση μεταξ� θεωρ�ας, συγκεκριμ�νων ν�μων και πρ�ξης κι �τι κ�θε δι�σταση, ακ�μη και αυτ� που εκφρ�ζεται �δικα εκ μ�ρους του μ�σου πολ�τη απ�ναντι στον ν�μο, καταλ�γει αναπ�φευκτα στην τελικ� επιβολ� του δικα�ου του ισχυρο�, �στω σε μ�κος χρ�νου, και απομακρ�νεται απ� τη δικαιοσ�νη.

Επομ�νως, ε�ναι απ�λυτα αναγκα�α η καταν�ηση της φ�σης του ν�μου εκ μ�ρους του μ�σου πολ�τη και η σχ�ση της με τη δικαιοσ�νη και την ισχ�, που ως επακ�λουθο θα �χει την καταν�ηση της ευθ�νης του τ�σο για το τι ν�μοι θεμελι�νονται στην κοινων�α αλλ� και για το αν εφαρμ�ζονται.

Η εθελουσι�τητα εν�ντια στην επιβολ� του ν�μου

Η μ�χρι σ�μερα αντ�ληψη �τι ο ν�μος ε�ναι κ�τι που επιβ�λλεται μπορε� να φα�νεται αυτον�ητη και αναγκα�α, ωστ�σο ε�ναι απαρα�τητο να αλλ�ξει, �χι β�βαια υπ� την �ννοια της εγκατ�λειψης του ν�μου και μιας αφελο�ς προσδοκ�ας �τι η τ�ρηση της δικαιοσ�νης μπορε� να επαφεθε� στους ανθρ�πους ως πολ�τες � ιδι�τες, αλλ� υπ� την �ννοια �τι οι �διοι οι �νθρωποι πρ�πει να προσπαθ�σουν ενεργητικ� και αυτοβο�λως να ενσωματ�σουν την �ννοια της δικαιοσ�νης στην αντ�ληψ� τους, �στε η αναγκαστικ�τητα του ν�μου να π�ψει να ε�ναι το κυρ�αρχο στοιχε�ο του αλλ� και να μπορ�σουν να αναδυθο�ν και �λλα στοιχε�α απροσδ�κητα απ� αυτ�ν.

Εδ� πρ�πει να κ�νουμε μια απ�λυτα αναγκα�α διευκρ�νιση. Η εθελουσι�τητα αυτ� δεν σημα�νει παθητικ� αποδοχ� του �ποιου θεσπισμ�νου ν�μου, αλλ� μια τ�τοια ενσωμ�τωση της �ννοιας της δικαιοσ�νης π�ραν της ατομικ�ς και συλλογικ�ς ιδιοτ�λειας, που θα επηρε�ζει αναπ�φευκτα τ�σο τη θεσμοθ�τηση συγκεκριμ�νων ν�μων �σο και την αναγκαι�τητα της εφαρμογ�ς επιβολ�ς. Αυτ� θα συμβα�νει επειδ� το ε�δος των ν�μων και το περιεχ�μεν� τους δεν μπορε� να ε�ναι εν�ντια στην αποδεκτ� απ� την κοινων�α �ννοια της δικαιοσ�νης, και σε τ�τοια περ�πτωση δεν μπορε� να εφαρμοστε� παρ� μ�νον με υπερβολικ� χρ�ση της επιβολ�ς, που �μως με τη σειρ� της αποτελε� παρ�γοντα ανατροπ�ς του.

Στην πραγματικ�τητα ο ν�μος ως �κφραση δημοκρατ�ας προ�ποθ�τει �να πρ�τυπο συνε�δησης ανθρ�που το οπο�ο να μπορε� να εγγυηθε� την ατομικ� και κοινωνικ� ασφ�λεια και συνοχ� σαν θεμ�λιο και κατ�πιν την ευημερ�α παντ�ς ε�δους. �μως αν�μεσα σε αυτ� το πρ�τυπο και στην υπαρκτ� κοινωνικ� συνε�δηση υπ�ρχει �να χ�σμα, συχν� τερ�στιο. Η εθελουσι�τητα ως β�μα προσ�γγισης προς το πρ�τυπο αυτ� θα κ�λυπτε το χ�σμα. Η συνε�δηση σε καμμ�α περ�πτωση δεν μπορε� να παρακαμφθε�, ακ�μη και απ� εκε�νους που την απαξι�νουν, και επ�νω σε αυτ� την αλ�θεια στηρ�ζεται και η προπαγ�νδα, η διαφ�μιση και κ�θε σ�στημα πειθο�ς. Ακ�μη και η πρ�κληση φ�βου απευθ�νεται στην ανθρ�πινη συνε�δηση. Δηλαδ� τ�σο ο ορθ�ς �σο και ο μη ορθ�ς τρ�πος πειθο�ς � επιβολ�ς στηρ�ζονται στην �παρξη της συνε�δησης. Ακ�μη και τα κοινωνικ� αιτ�ματα παντ�ς ε�δους πηγ�ζουν απ� αυτ�ν κι επομ�νως πρ�πει να της δοθε� η απαιτο�μενη προσοχ�. Επομ�νως, αντ� η συνε�δηση να ε�ναι απλ�ς μ�α ποσ�τητα κοινωνικ�ς δ�ναμης προς χειρισμ� μ�σω των επιθυμι�ν και των φ�βων που τη διακατ�χουν, θα �πρεπε να γ�νει ενεργητικ�ς παρ�γοντας ελ�γχου, πρ�γμα που �μως δεν μπορε� να γ�νει αν τα πρ�τυπ� της ε�ναι ατομιστικ� και επομ�νως ανταγωνιστικ�, γιατ� τ�τε αναπ�φευκτα θα γ�νεται αντικε�μενο χειρισμο� παρ� την φαινομενικ� κινητικ�τητ� της. Το γιατ� θα απαιτο�σε μια �λλη αν�λυση που θα εστιαζ�ταν κυρ�ως στη σχ�ση της ατομικ�τητας και του ανταγωνισμο� (επειδ� συν�θως η ατομικ�τητα προσδιορ�ζεται β�σει του ανταγωνισμο� προς τα �λλα εγ�) και στο αν ε�ναι δυνατ�ν η ατομικ�τητα να υπ�ρξει σε συμφων�α με �λλους και σε ειρ�νη, οπ�τε θα προ�κυπταν με τη σειρ� τους προς διερε�νηση και τα θ�ματα του ποια ε�ναι η φ�ση της συν�παρξης και της ειρ�νης που επιτρ�πουν την �παρξη της ατομικ�τητας, καθ�ς και της διαφοροπο�ησης μ�σα στη συλλογικ�τητα. Αυτ� ε�ναι �να απ�λυτα κα�ριο και διαχρονικ� ζ�τημα που προχε�ρως το επιλ�ει ο �νθρωπος επιλ�γοντας τον ανταγωνισμ� ως σ�μβολο της εξατομ�κευσ�ς του, ποθ�ντας �μως ταυτ�χρονα την ειρ�νη για ασφ�λεια μ�σα σε �να φα�λο κ�κλο αντ�φασης.

Επομ�νως φθ�νουμε σε �να αδι�ξοδο σημε�ο �που ο �νθρωπος πρ�πει να κατανο�σει πια μια και καλ� �τι η φαντασιακ� εργαλειακ�τητα των θεσμ�ν (γιατ� ε�ναι φαντασιακ� και �χι πραγματικ� λειτουργικ�), δεν μπορε� να λειτουργ�σει αποτελεσματικ�, γιατ� απλ�ς σημα�νει πως ο �νθρωπος διατηρε� στο ακ�ραιο τον ανταγωνιστικ� ατομισμ� του, του οπο�ου �μως οι συν�πει�ς πλ�ττουν �μεσα τη δυνατ�τητα εφαρμογ�ς των ν�μων, και ταυτ�χρονα τελε�ως παρ�λογα προσδοκ� �τι ο ν�μος θα μπορε� να λειτουργ�σει μ�νος του με αντ�στροφο τρ�πο υπ�ρ μιας ειρ�νης που θα του δημιουργ�σει �να περιβ�λλον ασφ�λειας. Αυτ� ε�ναι �νας κ�κλος πλ�ρους παραλογισμο�, �που η ειρ�νη και η ασφ�λεια καθ�στανται δεκαν�κια του ατομισμο�, �μως αυτ� �δη υποκρ�πτει τη δι�χυτη επιθυμ�α για το δ�καιο του ισχυρο�, �στω σε μικροκοινωνικ� επ�πεδο.

Γι’ αυτ� τον λ�γο οι ν�μοι και οι δι�φορες ρυθμ�σεις δεν μπορο�ν να υποκαταστ�σουν τη δικ� του συνε�δηση, μια και αυτ� αποτελε� το υποκειμενικ� τμ�μα των θεσμ�ν. Οι θεσμο� δεν μπορο�ν να λειτουργ�σουν χωρ�ς καθολικ�τητα, γιατ� εκπροσωπο�ν ιδ�ες και αφορο�ν την κοινων�α. Η καλ� � κακ� λειτουργ�α των θεσμ�ν δεν μπορε� παρ� να απεικον�ζει τη συνε�δηση της κοινων�ας και την ενεργητικ� της δυναμικ� και δεν τελε�ται ανεξ�ρτητα απ� αυτ�ν. Τα περιθ�ρια της �ποιας εργαλειακ�τητας �χουν πια εξαντληθε� και δεν μπορε� πλ�ον ο ν�μος να δρα αυτ�ματα για λογαριασμ� του ανθρ�που και ταυτ�χρονα ερ�μην του. Βρ�σκεται δηλαδ� ο �νθρωπος σ�μερα στο σταυροδρ�μι �που πρ�πει λ�γω του μεγ�λου διακυβε�ματος να αναλ�βει την πρωτοβουλ�α του ξεκαθαρ�σματος των στ�χων του και των επιλογ�ν του, μια και δεν μπορο�ν να εκπληρωθο�ν �λα �σα επιθυμε� χωρ�ς καταστροφ� – αυτ� το τελευτα�ο θ�λει ιδια�τερη προσοχ�.

Η φ�ση της εθελουσι�τητας

Επομ�νως, η τυχ�ν εθελουσι�τητα θα πρ�πει να κινηθε� σε �να τ�τοιο πλ�νο χωρ�ς αυταπ�τες. Αυτ� που απαιτε�ται σ�μερα ε�ναι η θεμελιακ� αλλαγ� του ανθρ�που και της αντ�ληψης της ζω�ς �τσι �στε να υπ�ρχει συλλογικ� εγγ�ηση ατομικ�ς και κοινωνικ�ς ασφ�λειας και ευημερ�ας αλλ� με καθολικ� ισχ�, δηλαδ� για �λους, αλλοι�ς θα συνεχιστε� η κατ�σταση του αλ�γιστου και ανεξ�λεγκτου ανταγωνισμο� μ�χρι την τελικ� καταστροφ�. Η αδιαφορ�α για μια τ�τοια καθολικ�τητα αναπ�φευκτα οδηγε� διαμ�σου ανταγωνισμο� σε επικρ�τηση της ισχ�ος με τα προφαν� σ�μερα αποτελ�σματα.

Αυτ� η αλλαγ� ατομικ�ν και συλλογικ�ν προτ�πων θα ενσωματ�σει κ�ποια στοιχε�α του ν�μου και η αναλαμβαν�μενη ευθ�νη θα αποκαλ�ψει το στοιχε�ο της βο�λησης, γιατ� βο�ληση σχετιζ�μενη μ�νον με το �τομο ε�ναι απλ�ς επιθυμ�α και �χι αληθιν� βο�ληση. Ομο�ως και ο ν�μος εκφρ�ζοντας κατ’ εξοχ�ν το στοιχε�ο της βο�λησης απευθ�νεται σε �λα τα �τομα, ακ�μη και �ταν εκφρ�ζει επιθυμ�ες επικρατουσ�ν κοινωνικ�ν ομ�δων εν�ντια σε �λλες. Ο ολοκληρωτισμ�ς ε�ναι μια ισχυρ� επιθυμ�α αποτελο�σα κακ�κτυπο της βο�λησης, κρατ�ει δηλαδ� την καθολικ�τητα ως επιβολ� σε �λους, αλλ� την δεσμε�ει προς χ�ριν της ατομικ�ς � συλλογικ�ς επιθυμ�ας �που η τυχ�ν συλλογικ�τητα στρ�φεται εν�ντια σε �λλες συλλογικ�τητες � �τομα. Η διαφορ� αν�μεσα στις επιθυμ�ες  �γκειται στη δυναμικ� τους και την εμβ�λεια επιρρο�ς του υποκειμ�νου, �που φα�νεται να υπ�ρχει το στοιχε�ο της καθολικ�τητας �ταν υπ�ρχει μεγ�λη ισχ�ς και εμβ�λεια. �μως η υποφ�σκουσα λογικ� ε�ναι �μοια με μ�νη διαφορ� την ποσ�τητα της δ�ναμης.

Μια τ�τοια ενσωμ�τωση της ευθ�νης και της θ�λησης, που σημειωτ�ον ε�ναι αναγκα�α αλληλ�νδετες, αποτρ�πει κ�θε επιβολ� εν�ντια στην καθολικ�τητα. Επιπλ�ον μει�νει και τη δ�ναμη της οργ�νωσης, γιατ� η οργ�νωση επιτε�νεται �που υπ�ρχει επιβολ� και τ�τε ως αποτελο�σα �να αντικειμενικ� και �βιο σ�στημα στρ�φεται εν�ντια στα υποκε�μενα. Αυτ� η ικαν�τητα της ευθ�νης και της θ�λησης για αποτροπ� της υπερβολικ�ς οργ�νωσης ισχ�ει, επειδ� οι αρχ�ς αυτ�ς ως ενδι�θετες αποτελο�ν σε κ�θε περ�πτωση ρυθμιστικ�ς δυν�μεις, διαμορφ�νοντας σκοπο�ς, στ�χους, πρ�τυπα και τ�σεις, και δεν ε�ναι απλ�ς θεωρ�α.

�να σημε�ο �ξιο προσοχ�ς ε�ναι το �τι η ενσωμ�τωση της θ�λησης και της ευθ�νης καθ�λου δεν σημα�νει παθητικ�τητα (�πως προε�παμε), �χι μ�νον προς την �ποια εξουσ�α, αλλ� και προς την κοινων�α, �που μια καλορυθμισμ�νη κοινωνικ� ζω� θα ικανοποιο�σε κ�θε επιθυμ�α και το �τομο θα χαν�ταν σε μια ομοιογ�νεια � αντ�θετα σε μια απ�λυτη ιδι�τευση. Κανεν�ς ε�δους παθητικ�τητα δεν μπορε� να ε�ναι στοιχε�ο της θ�λησης και της ευθ�νης.

Ξαναγυρν�ντας στο ζ�τημα της οργ�νωσης, θα μπορο�σαμε να κ�νουμε μια δι�κριση αν�μεσα στην εσωτερικ� τ�ξη και την οργ�νωση. Η τ�ξη και η οργ�νωση δεν ε�ναι στον �διο βαθμ� αναγκα�ες, δηλαδ� η τ�ξη μπορε� να αποτελε� �να στοιχε�ο εσωτερικ�τητας που αφορ� την εναρμ�νιση του ανθρ�που με το σ�νολο (�που πα�ζει κυρ�αρχο ρ�λο η ευθ�νη), δηλαδ� ενδι�θετη τ�ξη, εν� η οργ�νωση το εξωτερικ� σ�στημα διασφ�λισης των στ�χων. �ταν η οργ�νωση διογκ�νεται, αυτ� σημα�νει �τι υπ�ρχει ολοκληρωτισμ�ς ε�τε απ� επικρατο�σες κοινωνικ�ς δυν�μεις που τε�νουν να επιβληθο�ν εν�ντια σε �λλες μ�σω της υπερβολικ�ς οργ�νωσης ε�τε απ� την �δια την κοινων�α �ταν αυτοκαταστρ�φεται και προσπαθε� να συντηρηθε� με την οργ�νωση. Για παρ�δειγμα ο στρατ�ς �χει υπερβολικ� οργ�νωση, γιατ� αντιμετωπ�ζει �σχατους κινδ�νους.

Σε τελευτα�α αν�λυση το ν�ημα του ν�μου δεν ε�ναι παρ� μια βο�ληση συνοχ�ς και �παρξης του ατ�μου και της κοινων�ας και αυτ� �σχετα απ� το ποια χρ�ση του κ�νουν οι �νθρωποι. Η συνοχ� μπορε� να βασ�ζεται � σε μια συνεκτικ� οργ�νωση β�αια επιβεβλημ�νη αλλ� με το �τομο απο�ποκειμενικοποιημ�νο � σε μια ενδι�θετη κοινωνικ�τητα η οπο�α, αν υπ�ρξει, μπορε� να �χει απρ�βλεπτες συν�πειες, γιατ� θα αποτελο�σε μια ολωσδι�λου διαφορετικ� κατε�θυνση σκοπ�ν και επιλογ�ν. Η δυναμικ� των κοινωνικ�ν αλλ� και των ατομικ�ν τριβ�ν θα μειων�ταν και αυτ� θα απελευθ�ρωνε και �λλες προοπτικ�ς των ανθρ�πων π�ρα και �ξω απ� τις γνωστ�ς αν�γκες και επιθυμ�ες.

Αυτ� η βο�ληση συνοχ�ς φα�νεται και απ� το �τι ο �διος ο �νθρωπος �χει μια βο�ληση �παρξης και αν�πτυξης σε μια κοινων�α, αναμεμειγμ�νη �μως με δι�φορα ψυχολογικ� φαιν�μενα �πως τον φ�βο και την υπεροχ�, τα οπο�α ταυτ�χρονα καταστρ�φουν αυτ� την συνοχ� και γι’αυτ� ενισχ�ουν την οργ�νωση προς υποκατ�σταση της απολεσθε�σας συνοχ�ς. Τελικ� ακ�μη και η υποτιθ�μενη και (πρ�σκαιρη) ελευθερ�α στη δ�ση εμπεριε�χε τα στοιχε�α μιας αυστηρ�ς οργ�νωσης της καθημεριν�τητας με �ξονα το χρ�μα και ορισμ�να πρ�τυπα επιτυχ�ας που απορρ�φησαν ολ�κληρη την ανθρ�πινη δυναμικ� μονοδι�στατα χωρ�ς �μως πραγματικ� εν�σχυση του υποκειμ�νου αλλ� αντ�θετα τη δι�χυσ� του - παρ� τις περ� του αντιθ�του διακηρ�ξεις.

Β�βαια το θ�μα θα απαιτο�σε ενασχ�ληση σε β�θος, γιατ� δεν ε�ναι απλ�. �μως με λ�γα λ�για αναφερ�μαστε σε πιθαν�ς προοπτικ�ς π�ρα απ� τα κοινωνικ� και οικονομικ� συστ�ματα που αναγκαστικ� περι�χουν επιβολ� και στις οπο�ες ν�ες προοπτικ�ς το σ�στημα υποτ�σσεται στο �λλογο και υπε�θυνο υποκε�μενο (και �χι σε κ�θε επιθυμ�α και αντικοινωνικ�τητα) και �χι το αντ�θετο. Φυσικ� τ�τοιες εξελ�ξεις απαιτο�ν μεγ�λα χρονικ� διαστ�ματα για να αναπτυχθο�ν χωρ�ς αυταπ�τες και αφ�λειες και να ολοκληρωθο�ν, �μως κ�θε �ναρξη εγγυ�ται τη διαμ�ρφωση του μ�λλοντος. Και γι’ αυτ� δεν αναφερ�μαστε σε κοινωνικ� � ατομικ� δρ�ση για αντιμετ�πιση των σημεριν�ν προβλημ�των, αλλ� για τα αληθιν� θεμ�λια του μ�λλοντος. Εξ�λλου τυχ�ν τ�τοιες αλλαγ�ς θα κατε�θυναν και ορθ�τερα την αντιμετ�πιση του παρ�ντος, μια και δεν υπ�ρχει αλλαγ� που να μην επιφ�ρει τα αποτελ�σματ� της.

 

Η Ιω�ννα Μουτσοπο�λου ε�ναι Δικηγ�ρος, μ�λος της  ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ.

 

 

-Σχ�λια

������ /�������� (θα πρ�πει να κ�νετε login για να αναρτ�σετε ν�ο σχ�λιο)

-

 

 

2009-2012 ALL ABOUT WEB (��������� �����������, Web development, �������� �����������)